Analiza procesów wymaga zbudowania modelu procesu biznesowego będącego opisem funkcjonowania procesu i przedmiotem dalszej analizy. Model odwzorowuje proces z uwzględnieniem przekształcenia potrzeby w jej zaspokojenie z wykorzystaniem określonych zasobów (np. ludzie, sprzęt) i mechanizmów. Analiza znajduje coraz szersze zastosowanie w różnego typu organizacjach, zarówno w przedsiębiorstwach, jak i w jednostkach administracji publicznej. Najczęściej wykorzystywana jest w orientowaniu nowych pracowników, organizacji pracy, ustalaniu ról i obowiązków, identyfikacji możliwości doskonalenia procesu oraz ustalaniu mierników osiągnięć.

BPMN umożliwia bardzo efektywną analizę nie tylko opisanych w firmie czynności, ale również tzw. wąskich gardeł oraz wykorzystania zasobów i dynamicznej relacji pomiędzy innymi procesami. BPMN jest metodą uniwersalną. Nadaje się zarówno do opisu procesu biznesowego zachodzącego w organizacji samorządowej, jak i produkcyjnej.

 W każdej organizacji realizowanych jest wiele różnorodnych procesów np. proces produkcyjny, proces sprzedaży, proces budżetowania. 

Np. w procesie rekrutacji dużej firmy można wydzielić podproces adaptacji pracowników. Nie ma jednego standardu tworzenia mapy. Najczęściej pokazuje ona przepływy informacyjne lub materialne pomiędzy procesami.

Rozwój podejścia można obserwować w analizie systemowej, dynamice Forestera, analizie i projektowaniu procesów zarządzania. Koncepcja ta była badana przez prof. Bieńkowskiego, Maire’a, Trzcienieckiego, Stabryłę i Martyniaka. To dynamiczne podejście jest rozwijane przez, wyróżnioną przez Koontza, szkołę procesu zarządzania, będącą częścią nurtu uniwersalistycznego. Należy przy tym zaznaczyć, iż podejście dynamiczne nie stanowi opozycji do podejścia strukturalnego. Podejścia te uzupełniają się pozwalając na pełniejszy opis organizacji.

Zarządzanie procesami polega na maksymalnym wykorzystaniu elementów dających wartość dodaną i zminimalizowaniu udziału elementów nieefektywnych. W praktyce oznacza to dążenie do stworzenia takiej struktury organizacyjnej, która byłaby maksymalnie nastawiona na tworzenie wartości dodanej całego systemu organizacyjnego, a więc i jego poszczególnych części.